Zwierzątko chrapnęło.
- Ty... Ty...!

- Ta organizacja jest już zbyt wielka.
- Jak oni się nazywają?
- Coś w stylu Elfiej Rodziny.
- Kto im przewodzi?
- Jakaś dziwaczna elfka z białymi włosami.
- Wiesz jak ma na imię?
- A... Akane? Araine? Aine!
Sukubica podrapała się po głowie.
- Hm... Chyba trzeba uszczuplić tę grupę. Powiemy królowi, że Aine ostrzy sobie zęby na jego tron, a wiesz, że on ma bzika na punkcie władzy.

xp

nic sie nie stało

Nowo przybyła rozejrzała sie po pomieszczeniu. Spogladając co rusz w strone drzwi, podeszła do okna. Spojrzała w dół i bez zastanowienia otworzyła okno. "Muszę sie stad wydostać."

hmm Yl ? nie miała ona czasem na imie  Ithin ? czy moze mi się pogmatwało?

- ja? to znaczy.... muszę już isć. - Odparła wymijająco i z daremnymi trudami starała sie wyrwać z uscisku tamtej.
- poczekaj. Czemu sie tak śpieszysz?- Łagodny ton Xianny zdezorientował nie co niedoszłą uciekinierkę.

Ostatnio edytowany przez Amber (2009-08-23 23:06:39)

Teraz to przesadziłeś

Ziemia się zatrzęsła gdyż kawał murów rąbnął o ziemię.
- Katapulty.
Reszta rodziny również wybiegła na zewnątrz.
- Co...?
- Jesteśmy oblężeni! Spójrzcie!
- Szybko, do podziemi! - zarządziła Aine.
- Gdzie? - spytali chórem.
- Po prostu idźcie za mną.

- Co jeśli się zawali?! I to prosto na nas?!- pytała przerażona Satyna
- Może jest jakieś zaklęcie...bariera? - Aine gorączkowo myślała
- A zaklęcie magii żywiołów? - podsunęła pospiesznie Dias
- To trudne.. ale warto spróbować! - szepnęła Aine

Wszyscy złapali się za ręce.

Zamek... w gruncie rzeczy nie wyglądał jak ruina. Jego mocne mury były wciąż tak samo silne jak kiedyś, jego umocnienia, bramy i wieże stały całe i na swoim miejscu.
Kiedy jednak przekroczyło się próg tego 'domu'... czuło się coś dziwnego. Zapach kurzu, zbutwiałego drewna... Wszystko wydawało się być takie puste, opuszczone i mało co warte!
Spacerując tak dobrze znanymi korytarzami Nai wspominała. Przypominała sobie każdy element tego zamku, mówiła głośno, i bez oporów, która sypialnia była czyja, gdzie bawialnie, gdzie zbrojownie, bilbioteki i... no właśnie, kuchnia. Jej królestwo!
Tam zawędrowała Naithiel na samym końcu. Samotność panująca w całym zamku była niesamowicie przytłaczająca, jednak niezbyt odważna z natury elfka przemogła się i spacerem podążyła ku niegdyś ulubionemu miejscu.
W kuchni, jak i w pozostałych pomieszczeniach panował wszędobylski, lepki kurz. Jednak spod grubej jego warstwy dało się odczytać kształty przedmiotów, które pokrywał, elfka w mig rozpoznała swoje ulubione patelnie, kociołki i chochle. Potknęła się także po palenisko, żeby wylądować z rękami w ogromnej balii, w której zwykła zmywać naczynia po sutym obiedzie.
Rozejrzała się ponownie i przysiadła w końcu na stopniach prowadzących do spiżarki, przymknęła oczy, i zaczęła przypominać sobie: co właściwie sprawiło, że poszliśmy w rozsypkę? Dlaczego tu nikogo nie ma i... gdzie oni właściwie są? Gdzie jest moja rodzina?!
Zapłakała cicho.
Uciekali wszyscy, przed straszliwym cieniem. Rozprzestrzeniał się on w zastraszającym tempie, wszystko, co żywe, brało wtedy nogi za pas! Oni też uciekli, chcąc zebrać siły do obrony gdzie indziej. Nie wszyscy dotarli jednak do umówionego miejsca, ba, większość tak naprawdę nigdy miała się tam nie pojawić. Każdy zaczął odtąd miewać swoje własne przygody, głównie polegające na umykaniu przed potężnym wrogiem.
Dlaczego więc Nai wróciła do zamku?
Długo błąkała się, to tu, to tam, nie mogąc zaznać spokoju, z powodu zniknięcia innych. Mijały lata, ona wciąż ich szukała, na próżno! Cień zapanował nad okolicą, trzeba było działać w skryciu. A ostatnią rzeczą, jaką mogła Nai zrobić przed wyruszeniem do Krain Szczęśliwych, które dostały to miano z powodu tego, że wróg ich nie dosięgnął, było sprawdzenie ich domu... A nóż widelec ktoś wpadł na ten sam pomysł co ona sama? Może ktoś tam na nią czekał, głodny, spragniony, i tak samo jak ona, samotny?
Długo tak siedziała Nai na schodku, i myślała. W końcu, jako, że bezczynność zabija, poderwała się ona z podłogi i rozejrzała się dziarsko dookoła.
- Dużo mnie czeka sprzątania! Ale, kiedy już wszyscy wrócą, będzie tu lśnić! I będzie można komfortowo przeciwstawić się wrogowi! Z pewnością nie pamięta już o tym zameczku, kiedy jego ramiona sięgają tak daleko! A kiedy my zbierzemy siły... Ukłujemy go w samą brodę, żeby zobaczył, jaki był nieostrożny!  Ze chował swoją zagładę pod własnym nochalem!